2022

Grażyna Bacewicz, polska skrzypaczka i kompozytorka, urodziła się w Łodzi, w roku 1909. Jej rodzice byli małżeństwem polsko-litewskim, Grażyna uważała siebie za Polkę, lecz jeden z jej braci – Vytautas – pozostał przy oryginalnym nazwisku ojca, Bacevičius i uważał się za Litwina. Edukację muzyczną rozpoczęła w bardzo młodym wieku dzięki swemu ojcu. Vincas Bacevičius uczył ją gry na fortepianie i skrzypcach. Naukę kontynuowała w Konserwatorium Muzycznym Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej w Łodzi a następnie w Państwowym Konserwatorium Muzyczny w Warszawie, między innymi u Kazimierza Sikorskiego (kompozycja), Józefa Jarzębskiego (skrzypce) i Józefa Turczyńskiego (fortepian).

W roku 1932 Grażyna Bacewicz ukończyła Konserwatorium uzyskując dyplom z zakresu gry na skrzypcach oraz kompozycji. W tym samym roku udała się na studia do Paryża, gdzie studiowała kompozycję w Ecole Normale de Musique u Nadii Boulanger. Jej pobyt w Paryżu możliwy był dzięki stypendium, które sfinansował Ignacy Jan Paderewski. W roku 1934 wróciła do Paryża, aby studiować grę na skrzypcach u Carla Flescha.
Pierwszym wielkim artystycznym sukcesem Grażyny Bacewicz było wyróżnienie na 1. Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym im. Henryka Wieniawskiego w Warszawie. W latach 1936-1938 grała partię pierwszych skrzypiec w Orkiestrze Polskiego Radia. Przed wybuchem II Wojny Światowej wiele podróżowała i koncertowała wraz ze swoim bratem, pianistą Kiejstutem Bacewiczem. Po wojnie ograniczyła swoją działalność koncertową na rzecz kompozycji i edukacji.
Aż do śmierci w roku 1969 Grażyna Bacewicz była aktywną kompozytorką (jedną z najwybitniejszych kobiet-kompozytorów w Polsce i na świecie), jurorką wielu konkursów oraz wykładowczynią akademicką. Była autorką siedmiu koncertów skrzypcowych, wielu utworów fortepianowych, kameralnych, orkiestrowych i wokalno-instrumentalnych. W jej twórczości dominował styl neoklasyczny, lecz niejednokrotnie korzystała z technik awangardowych oraz odwoływała się do polskiego folkloru. Jej wszechstronna twórczość była wielokrotnie nagradzana podczas konkursów kompozytorskich.

Henryk Wieniawski, polski skrzypek, kompozytor i pedagog uważany za jednego z najwybitniejszych polskich wirtuozów skrzypiec wszechczasów. Swoją edukację muzyczną rozpoczął w bardzo młodym wieku. Jego pierwszą nauczycielką była matka, Regina Wolff, następnie uczęszczał na lekcje u Jana Hornziela (skrzypka Teatru Wielkiego w Warszawie) i Stanisława Serwaczyńskiego (koncertmistrz Opery Budapesztańskiej).  W roku 1843, jako ośmiolatek Wieniawski wyjechał do Paryża, gdzie rozpoczął naukę w Konserwatorium Paryskim u Lamberta-Josepha Massarta. Studia w konserwatorium ukończył oficjalnie w niespełna 3 lata i w wieku jedenastu lat otrzymał dyplom z wyróżnieniem. Już w tym czasie aktywnie koncertował w Paryżu wraz z młodszym bratem, pianistą – Józefem. Naukę u Massarta kontynuował przez kolejne 2 lata, po czym wyruszył koncertować w krajach wschodniej Europy. W roku 1849 Wieniawski wrócił do Paryża, aby rozpocząć studia kompozytorskie pod kierunkiem Hipolita Colleta, które ukończył już rok później.

W latach 1850-1855 Henryk Wieniawski prowadził regularną działalność koncertową wraz z bratem, Józefem. Wspólnie mieli okazję występować w Europie wschodniej oraz w wielu miastach carskiej Rosji. Po kolejnych europejskich sukcesach, w roku 1860 Henryk przyjął funkcję pierwszego skrzypka dworu cesarskiego oraz solisty w Rosyjskim Towarzystwie Muzycznym (późniejszym Konserwatorium).

Wieniawski spędził w rosji 12 lat, po czym wyruszył w trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych z Antonim Rubinsteinem. W niespełna rok muzycy zagrali ponad 200 koncertów. Wieniawski wrócił do Europy w roku 1874 aby podjąć pracę w Brukseli zastępując ciężko chorego skrzypka Henriego Vieuxtempsa. W roku 1879 wrócił do Rosji, gdzie zmarł niespełna rok później w 1880. Jego oficjalny pogrzeb odbył się w Warszawie przyciągając dziesiątki tysięcy osób.
Henryk Wieniawski nieustannie łączył działalność koncertową z kompozytorską. Jego umiejętności wirtuozowskie porównywane były niejednokrotnie z możliwościami Paganiniego i niektóre z jego kompozycji wymagają ogromnych umiejętności gry na skrzypcach. Twórczość Wieniawskiego koncentruje się w stylu brillant. Pisał zarówno krótkie formy  (etiudy i utwory popisowe), jak również koncerty (w tym słynny Koncert Skrzypcowy d-moll). Często w swoich kompozycjach nawiązywał do polskich tańców ludowych, np mazura, kujawiaka czy poloneza.

Karol Szymanowski, polski pianista i kompozytor. Przedstawiciel tzw. ‘Młodej Polski’, uważany za jednego z najwybitniejszych polskich kompozytorów. Rozpoczął edukację muzyczną w 1889 roku pod kierunkiem ojca i kontynuował ją najpierw Elizawetgradzie a później w Warszawie. Jego głównym instrumentem był fortepian, lecz nie był nigdy uznawany za wirtuoza. Po ukończeniu studiów muzycznych w 1905 roku udał się w podróż do Włoch wraz z poetą Stanisławem Ignacym Witkiewiczem, a następnie założył Spółkę Nakładową Młodych Kompozytorów Polskich, zwaną później ‘Młodą Polską’. Współzałożycielami Spółki byli Grzegorz Fitelberg, Ludomir Różycki i Apolinary Szeluto, mecenasem zaś Władysław Lubomirski.

W roku 1906 zainaugurowano koncerty Spółki w Warszawie oraz w Berlinie. W kolejnych latach Szymanowski wielokrotnie odwiedzał Berlin i Lipsk a w 1908 roku odbył podróż do Włoch. W roku 1912 osiedlił się w Wiedniu, gdzie nawiązał współpracę z wydawnictwem Universal Edition, które do dziś drukuje część z jego kompozycji. W latach 1914-1922 Szymanowski podróżował do Włoch, Francji, Anglii, Rosji, Afryki Północnej i Stanów Zjednoczonych. W roku 1922 po raz pierwszy po I Wojnie Światowej odwiedził Zakopane, gdzie podczas wielu wizyt poszerzał wiedzę o polskim folklorze. W latach 1927-1932 Karol Szymanowski działał na stanowisku dyrektora Konserwatorium Warszawskiego oraz rektora Akademii Muzycznej. Od 1930 roku zamieszkiwał zakopiańską willę ‘Atma’, w której do dziś funkcjonuje muzeum poświęcone jego twórczości.

W latach 1933-1936 koncertował w krajach Europy. Liczne podróże mocno odbiły się na zdrowiu kompozytora, który finalnie zachorował na gruźlicę. Kilkakrotnie odwiedzał sanatoria we Francji oraz Szwajcarii. Zmarł w roku 1937 w Lozannie.

Twórczość Karola Szymanowskiego wywodzi się z tradycji późno romantycznej, ale słychać w niej wiele wpływów impresjonistycznych. Wizyty w Afryce Północnej wprowadziły do jego twórczości wpływy orientu (np. Pieśni Muezina Szalonego). Częste pobyty w Zakopanem pozwoliły mu poznać i zaimplementować do swoich dzieł tradycje polskiego folkloru (np. Pieśni Kurpiowskie, balet Harnasie). O ile we wczesnym okresie jego twórczości znajdziemy więcej utworów instrumentalnych (np. Preludia na Fortepian), o tyle późny jej okres zdominowany jest przez muzykę orkiestrową i wokalno-instrumentalną w tym opery.

Emil Młynarski, polski skrzypek, dyrygent, kompozytor i pedagog urodził się w Kibartach (północny-wschód Polski) w roku 1870. W wieku dziesięciu lat rozpoczął edukację w Konserwatorium Cesarskiego Towarzystwa Muzycznego w Petersburgu, gdzie jego nauczycielami byli m.in Leopold Auer (skrzypce) oraz Nikołaj Rimski-Korsakow (instrumentacja). Po otrzymaniu dyplomu z wyróżnieniem w roku 1889 rozpoczął współpracę z orkiestrą symfoniczną Towarzystwa, oraz został drugim skrzypkiem Kwartetu Smyczkowego Leopolda Auera. Już w roku 1890 zrezygnował z występów kameralnych i symfonicznych na rzecz kariery solowej. W ciągu kilku lat występów odwiedził znaczną część zarówno wschodniej jak i zachodniej Europy (m.in miasta dzisiejszej Rosji, Białorusi, Ukrainy, Polski, Niemiec oraz Anglii).

W roku 1893 Emil Młynarski zrezygnował z kariery solowej na rzecz pedagogiki i został wykładowcą w klasie skrzypiec Cesarskiego Towarzystwa Muzycznego w Odessie. W tym samym czasie pełnił funkcję dyrektora orkiestry oraz kierował kwartetem smyczkowym. Po czterech latach, w roku 1897 osiadł w Warszawie, gdzie przez kilka lat komponował oraz zajmował stanowiska kapelmistrza, a później dyrektora muzycznego Teatru Wielkiego w Warszawie. Podczas swojej kadencji wystawił szereg polskich i zagranicznych oper, m.in. Straszny dwór i Hrabinę Stanisława Moniuszki, Goplanę Władysława Żeleńskiego, Fausta Charlesa Gounoda, Lohengrina Richarda Wagnera, Cyganerię Giacomo Pucciniego i Pajace Ruggero Leoncavalla. W roku 1898 otrzymał prestiżową nagrodę w Konkursie Kompozytorskim im. Ignacego Jana Paderewskiego w Lipsku za Koncert skrzypcowy d-moll op. 11.
W roku 1900 Emil Młynarski został wybrany na stanowisko dyrektora nowopowstałej Filharmonii Warszawskiej, a rok później dyrygował inauguracyjnym koncertem, podczas którego Ignacy Jan Paderewski występował w roli solisty. Przez szereg kolejnych lat wiele podróżował i dyrygował orkiestrami w Rosji, Anglii i Szkocji. W latach 1918-1929 przebywał i pracował w Warszawie, m.in jako dyrektor Konserwatorium orazy dyrektor i dyrygent Opery Warszawskiej.

Od roku 1929 Młynarski przebywał w USA, gdzie pełnił funkcję dziekana Wydziału Orkiestrowego i Operowego Curtis Institute of Music w Filadelfii, był również dyrektorem tamtejszej opery. Przez blisko 3 lata podróżował i koncertował po Ameryce Północnej, lecz w roku 1931 wrócił do Polski ze względu na słaby stan zdrowia. Zmarł w roku 1935 w Warszawie.

Skrzypaczka, kameralistka, pedagog, metodyk. Absolwentka AM w Gdańsku w klasie prof. Marii Suwary. Przez wiele lat była skrzypaczką Warmińsko-Mazurskiej Filharmonii w Olsztynie oraz członkinią kwartetu Con Flauto. Założycielka i dyrygent orkiestry smyczkowej ABSOLWENT. Prowadzi klasę skrzypiec w PSM I i II st. w Olsztynie oraz w PSM w Dywitach. Uczestniczyła w kursach metodycznych Almity Vamos oraz wielu innych znanych pedagogów. Jej uczniowie i zespoły kameralne które prowadzi, odnoszą duże sukcesy na konkursach. Prowadzi warsztaty dla dzieci i nauczycieli. Jest jurorką konkursów skrzypcowych. Uhonorowana wieloma nagrodami za działalność dydaktyczną.